Narkoz

Narkozsuz ameliyat nedir bilir misin sen?

Ben biliyorum. Her gün geçiriyorum.

Her sabah o yatakta uyandığımda narkozsuz operasyon geçiriyorum. Bıçaklar, neşterler, göğsümden içeri giriyor ve ben hepsini izliyorum. Sadece canımın yanması hissini değil, buna şahit olup karşı koyamama çaresizliğini ve gurursuzluğunu da hissediyorum. Hem de her sabah, her gün, canlı canlı.

Bir insana "yere sakız atma" dersen o herif 2-3 gün sonra yine ağzındaki sakızı yere atar. Fakat o sakızı bir güvercin yavrusunun yemeye çalışacağını ve eğer kursağına götürürse o güvercinin boğularak öleceğini söylersen o adama, bir daha götünü sikseler yere sakız atamaz.

Ben size şu an sadece "yere sakız atma" demekle yetinebiliyorum. Sebebini anlatamıyorum, zira kendim de anlayabilmiş değilim. Tek bildiğim şey o acı. Tek hissettiğim şey de o acı. Ve buna ek olarak bildiğim tek şey bu dünyanın bir sabır yeri olduğu.

Söz konusu bir başkası olunca Sigmund Freud kesilen dallamalara "ben Allah korkusu yüzünden kendimi öldüremiyorum" diyecek olursan, onların sana koyacağı teşhis "ölmek istemediğinden beyninde bir Tanrı yaratıyorsun" olur. Sana bu teşhisi koyanlardan isteyeceğin tek şey şu olsun, eğer sahiden hayata karışıp gören biri olmak yerine oturduğu yerden ahkâm kesen bir dangalak olmayı seçmediyse, sana dürüstçe cevap verebilir bir ihtimal: Sağ eline kör bir testere al, o testereyle sol kolunu tamamen doğra, sonra o testereyi bir arkadaşına ver, o da sağ kolunu koparırcasına kessin. Daha sonra rica et, o kesik yerlerin üzerine birer paket Billur tuz döksünler, iyotsuz olsun ama, tercih sebebi amına koyayım. Ve o haldeyken kafasına bir silah dayayıp "şimdi ölmek mi istiyorsun, bu şekilde yaşamak mı?" diye sorsunlar. Eğer bu soruya o anda "yaşamak istiyorum" diye cevap verebilirse, işte o zaman onu adam yerine koyar da lafını dinleme zahmetine girerim. Eğer değilse, siktir et onu gitsin.

Ve adın kadar emin ol, etrafındaki hiçbir kimse o halde yaşayamaz.

Zira etrafındaki herkes o acıyı yaşamadan sana teşhis koymak için bilenen Freud'çuklardan ibaret.

Allah bile cehennemindekiler için "onlar ölmeyi isteyecekler fakat ölmeyecekler" diyor. Allah bu olum, realistlikte son nokta.

İşte ben bunu göze alamadığımdan ölemiyorum. Bir de bana sayısız lütuf vermiş, yer yer torpil geçmiş bir Allah'a saygısızlık yapmak istemediğimden...

Neyse, beni geç hadi. Peki bu amına koduğumun insanları nasıl katlanabiliyorlar buna?

Nasıl her gün rol yapıyorlar, nasıl her karşılarına çıkan yeni bir insan için "ben bunu nasıl sikerim / bundan nasıl faydalanırım?" sorusunu kendine sorup ondan sonra muhabbete başlayabildikleri halde dünyanın en masum insanıymış gibi hayatlarına devam edebiliyorlar?

Nasıl kaldırabiliyorlar bunu?

Nasıl yedirebiliyorlar kendilerine?

Ya ağır bir narkoz halindeler, hem de çok ağır, ve bu tatlı geliyor.

Ya da sabredebiliyorlar. Bütün bunları görüp ve butun bunları yaşayarak kendi başına hayata devam etmeyi isteyecek bir "irade" yok bu yeryüzünde. Bu yalnızca ama yalnızca Allah'ın dilemesi.

Bu yazı kendini bir süre sonra imha edecek, o da toplu intihara sebebiyet vermek istemediğimden ötürü, başka bir şey değil. Hadi eyvallah.