Kanser

Merhaba.

Musa olsaydım, "Firavun Allah'ından bulsun" der yatmaya devam ederdim. İsa olsaydım, üç beş tane insan evladı lafımı dinleyecek diye binlerce hıyarla uğraşamazdım. Muhammed olsaydım hele, o büründüğüm örtümü hiç kaldırmazdım üstümden, yatardım yerimde aylarca.

Edebiyat olsun diye böyle yazmıyorum abi. Kaç haftadır banyo yapmadım bilmiyorum. Şu an bana "eğer dışarı çıkıp 5 dakika yürümezsen öleceksin" deseler, oturur istifimi bozmadan son sigaramı içerim. Tükendim ben artık, olmuyo. Yıllardır, ara ara kötü olduğumu falan yazıyorum ya burada, evet yıllardır da çok garip bir ruh hali içindeyim. Ama artık bunun son raddesindeyim. Öyle ipteyim, öyle sınırdayım ki, bunu bi tek bu kadar dipte olan anlar. O da anlasa bile çare bulamaz.

3-4 sene önce deprem olmuştu, ufak bir sallamıştı, odamdaki lambaya bakmıştım sallanıyodu. Sevinmiştim, o beklenen büyük deprem sanmıştım, heh dedim gidiyoruz ehehe. Sonra kesildi ama, birkaç saniye sürdü sallantı, bitince üzüldüm tüh amına koyim ölmüyorum diye. Neyse işte aradan yıllar geçti, geçen hafta yine böyle ufak bir deprem oldu, bu sefer o deprem salladığında korktum ben, hassiktir dedim gidiyoruz galiba. Sonra sevindim korkmuş olmama, sağlıklı bir insan tepkisi vermiştim depreme, ölmekten korkmuştum, galiba düzeliyorum diye düşünmüştüm. Ama o günlerde de hiçbir hayatı sevme emaresi göstermiyordum ki, yine aynı boktan ruh halindeydim. Sonradan anladım niye artık ölmekten korktuğumu, şu an ölsem ne hesap vereceğimi bilemiyorum ben. Tıpkı yıllar evvel kafası 3-4 yerinden delik deşik edilmiş ve ölmek üzere olan beyin tümörü hastası babamın, yarım yamalak konuşabilen haliyle "yaa ben ölmekten değil, başka bi şeyden korkuyorum, anlamıyosunuz" diyerek anlatmaya çalıştığı şeyden korkuyorum ben de. Bildiğim kadarıyla son zamanlarında inancı sarsılmıştı onun, o yarım yamalak imanlı haliyle ölürse Allah'a ne hesap vereceğinden korkuyordu. Benim iman yerinde duruyor da, son 3-4 senedir öyle saçma şeyler yaptım ki ve aynı zamanda o kadar hiçbir şey yapmadım ki, ben de şimdi bu halde ölürsem ne hesap vereceğimden korkuyorum.

Teoride müslümanım da, pratikte nihilistin kralıyım. Hatta öyle dindar bir nihilistim ki, nihilizmin tüm dini vecibelerini yerine getiriyorum, yani hiçbir bok yapmıyorum. Ne güzel hayallerim vardı benim, şimdi onları gerçekleştirmek bir yana, hayal bile kurmuyorum. 

Bu yazdıklarım senin için sırf sürekli Feysbuk'ta dolaşıyor diye okumak zorunda kaldığın sikindirik "Gizemi Açıklanamamış Görenleri Şaşkına Çeviren Hepsi Birbirinden İlginç 16 Eşeğin Siki Fotoğrafı" haberi gibi çerezlik bir yazı olabilir, ama benim için kanserli beyin tomografisi.

Şu an anlaşılmak için yazmıyorum, anlatacağım bir hikayem de yok zaten, ama anlaşılmak için yazsaydım sadece "olmuyo" yazardım. Olmuyo deyince ne anlıyorsan o. Yalnız sen "olmuyo" dedikten sonra ertesi sabah tıraşını olup işine, okuluna devam edebiliyorsun ya, bende o da olmuyo abi. Sözümün eriyim bak bu konuda, olmuyo. Harbiden, hiçbir şey olmuyo.

Benim insan denen siktiğimin çocuğuna herhangi bir inancım veya güvenim kalmadı. İnanılmaz saçmayız, acayip yalancıyız, müthiş çelişkiliyiz. İnsanların böyle olmalarından şikayetçi olanlarımız bu niteliklere daha çok sahip, çünkü onlar da şikayetçi oldukları şeylerin aynısını yaptıklarından saçmalıkları ve tutarsızlıkları bir adım daha fazla hale geliyor. Ben kendimden biliyorum bu durumu, sonra daha çok muhattap olup güvendiğim insanlardan biliyorum. Zaten en büyük bok yemem insandan medet ummak oldu bu zamana kadar. "İyi olacaksın, seni iyi edicez" bu minvalde bir lafı galiba 100'e yakın insandan duydum son 7-8 senede. Bir kısmı doktorlarımdı, bir kısmı sevgililerim, bir kısmı arkadaşlarım. Bu lafı duyduğumda mutlu oluyordum, çünkü sahiden başkalarından medet umuyordum, ama bu lafı diyenler cenaze namazına durup "başınız sağ olsun" diyerek iki sahnelik rolünü oynayan ve sonra işine gücüne bakan tanıdıklar gibiydiler. Cenaze bitince siktir olup gittiler, cenazenin başında ise sen kaldın bir tek.  

O arkadaşlığı ve sevgiyi haddinden fazla yücelten filmlerimizi, çizgi filmlerimizi, kültürümüzü, yazarlarımızı, süslü sözlerimizi ve tüm bu romantizmi oluşturan her şeyi ta götünden sikeyim. Yok öyle bir şey oğlum, tıraş onlar. Tek başınayız bu amına kodumu yerinde.

Bayadır hiçbir şey istemiyorum. Şu an ise bir şey istiyorum. Sonu "sikeyim" ile biten cümleler kurmak istiyorum. Ama ona da üşeniyorum. Tipimi sikeyim.

Ben anlatamıyorum abi. Halimden biraz dili dönmediği için derdini tam anlatamayan Musa anlar. Ben ne dersem diyeyim, herkes canının istediği şeyi anlıyor abi. Halimden biraz öyle demediği halde Tanrı'nın oğlu ilan edilen İsa anlar. Ben artık kendimden korkuyorum abi. Halimden biraz "yoksa deliriyo muyum?" diye kendinden şüphelenen Muhammed anlar.

Herkes biraz anlar da, bir tek Allah bilir içimdeki kanseri. Kimsem kalmadı Allah'ım, yardım et. Ağlayan bu kuluna yardım et. Yoktan yarattığın bu kuluna yardım et. Yardım et, durum çok vahim.